메뉴 건너뛰기

2019.05.25 08:55

시읽기(52회) (1-8)

조회 수 274 추천 수 0 댓글 0
?

단축키

Prev이전 문서

Next다음 문서

크게 작게 위로 아래로 댓글로 가기 인쇄
?

단축키

Prev이전 문서

Next다음 문서

크게 작게 위로 아래로 댓글로 가기 인쇄

Einsamer nie

 

Einsamer nie als im August:

Erfüllungsstunde -, im Gelände

die roten und die goldenen Brände,

doch wo ist deiner Gärten Lust?

 

Die Seen hell, die Himmel weich,

die Äcker rein glänzen leise,

doch wo sind Sieg und Siegsbeweise

aus dem von dir vertretenen Reich?

 

Wo alles sich durch Glück beweist

und tauscht den Blick und tauscht die Ringe

im Weingeruch, im Rausch der Dinge - :

dienst du dem Gegenglück, dem Geist.

 

Gottfried Benn(1886- 1956)




낙화(落花)
 

                        조지훈(1920~1968)



꽃이 지기로소니
바람을 탓하랴


주렴 밖에 성긴 별이
하나 둘 스러지고


귀촉도 울음 뒤에
머언 산이 다가서다


촛불을 꺼야하리
꽃이 지는데


꽃 지는 그림자
뜰에 어리어


하이얀 미닫이가
우련 붉어라

  
묻혀서 사는 이의
고운 마음을


아는 이 있을까
저허하노니


꽃 지는 아침은
울고 싶어라 

 

『靑綠集』(을유문화사, 1946) 수록 詩



樹木 


樹木(一) 

枯れて 
生きる 
生きて 
枯れる 
立派に枯れる爲に 
盛んに生きる 

樹木(二) 

葉はやわらかく 
枝はかたい 
かたい枝が 
やわらかい葉をつくる 

樹木(三) 

作品を每年失って 
また 
作品を每年繁らせる 



樹木(四) 
葉を枝は人に見せ 
大切な根は人に見せない 



高見順(Takami Jun 1907-1965) 




Les Chats

 

Les amoureux fervents et les savants austères

Aiment également, dans leur mûre saison,

Les chats puissants et doux, orgueil de la maison,

Qui comme eux sont frileux et comme eux sédentaires.

 

Amis de la science et de la volupté,

Ils cherchent le silence et l’horreur des ténèbres ;

L’Erèbe les eût pris pour ses coursiers funèbres,

S’ils pouvaient au servage incliner leur fierté.

 

Ils prennent en songeant les nobles attitudes

Des grands sphinx allongés au fond des solitudes,

Qui semblent s’endormir dans un rêve sans fin ;

 

Leurs reins féconds sont pleins d’étincelles magiques,

Et des parcelles d’or, ainsi qu’un sable fin,

Etoilent vaguement leurs prunelles mystiques.

 

Charles Baudelaire (1821-1867)





Eating Poetry
                                     BY MARK STRAND

Ink runs from the corners of my mouth.
There is no happiness like mine.
I have been eating poetry.

The librarian does not believe what she sees.
Her eyes are sad
and she walks with her hands in her dress.

The poems are gone.
The light is dim.
The dogs are on the basement stairs and coming up.

Their eyeballs roll,
their blond legs burn like brush.
The poor librarian begins to stamp her feet and weep.

She does not understand.
When I get on my knees and lick her hand,
she screams.

I am a new man.
I snarl at her and bark.
I romp with joy in the bookish dark.



白 雲 塢 (bǎi yún wù) 高啟(고계 gāo qǐ)

 

雲 開 見 山 家               雲 合 失 山 路

yún kāi jiàn shān jiā yún hé shī shān lù

 

聞 語 知 有 人               慾 尋 已 迷 路

wén yǔ zhī yǒu rén    yù xún yǐ mí lù

 

 

題 畫 (tí huà) 鄭燮(zhèng xiè)

 

一 節 復 一 節        千 枝 攢 萬 葉

yī jié fù yī jié          qiān zhī zǎn wàn yè

 

我 自 不 開 花         免 撩 蜂 與 蝶

wǒ zì bù kāi huā    miǎn liāo fēng yǔ dié



六月二十七日望湖樓醉書(liù yuè èr shí qī rì wàng hú lóu zuì shū)

蘇軾(소식)

 

黑 雲 翻 墨 未 遮 山

hēi yún fān mò wèi zhē shān

白 雨 跳 珠 亂 入 船

bái yǔ tiào zhū luàn rù chuán

 

卷 地 風 來 忽 吹 散

juǎn dì fēng lái hū chuī sàn

望 湖 樓 下 水 如 天

wàng hú lóu xià shuǐ rú tiān