Lines Written in Early Spring
過百家渡
guò bǎi jiā dù
楊萬里
yáng wàn lǐ
一晴一雨路乾濕
yī qíng yī yǔ lù qián shī
半淡半濃山疊重
bàn dàn bàn nóng shān dié chóng
遠草平中見牛背
yuǎn cǎo píng zhōng jiàn niú bēi
新秧疎處有人蹤
xīn yāng shū chǔ yǒu rén zōng
感寓
gǎn yù
杜筍鶴
dù sǔn hè
大海波濤淺
dà hǎi bō tāo qiǎn
小人方寸深
xiǎo rén fāng cùn shēn
海枯終見底
hǎi kū zhōng jiàn dǐ
人死不知心
rén sǐ bù zhī xīn
新月
xīn yuè
郭沫若[ Guō Mòruò ]
新月如鎌刀
xīn yuè rú lián dāo
斫上山頭樹
zhuó shàng shān tóu shù
倒地却無聲
dǎo dì què wú shēng
游枝亦橫路
yóu zhī yì héng lù
Leichenrede
als sie mit zwanzig
ein kind erwartete
wurde ihr heirat
befohlen
als sie geheiratet hatte
wurde ihr verzicht
auf alle studienpläne
befohlen
als sie mit dreißig
noch unternehmungslust zeigte
wurde ihr dienst im hause
befohlen
als sie mit vierzig
noch einmal zu leben versuchte
wurde ihr anstand und tugend
befohlen
als sie mit fünfzig
verbraucht und enttäuscht war
zog ihr mann
zu einer jüngeren frau
liebe gemeinde
wir befehlen zu viel
wir gehorchen zu viel
wir leben zu wenig
Kurt Marti (1921- )
Au Cabaret-Vert, cinq heures du
soir
Depuis huit
jours, j’avais déchiré mes bottines
Aux cailloux
des chemins. J’entrais à Charleroi.
– Au
Cabaret-Vert : je demandai des tartines
De beurre et
du jambon qui fût à moitié froid.
Bienheureux,
j’allongeai les jambes sous la table
Verte : je
contemplai les sujets très naïfs
De la
tapisserie. – Et ce fut adorable,
Quand la
fille aux tétons énormes, aux yeux vifs,
– Celle-là,
ce n’est pas un baiser qui l’épeure ! –
Rieuse,
m’apporta des tartines de beurre,
Du jambon
tiède, dans un plat colorié,
Du jambon
rose et blanc parfumé d’une gousse
D’ail, – et
m’emplit la chope immense, avec sa mousse
Que dorait
un rayon de soleil arriéré.
Arthur Rimbaud (1854-1891)
夕焼け
いつものことだが
電車は満員だった。
そして
いつものことだが
若者と娘が腰をおろし
としよりが立っていた。
うつむいていた娘が立って
としよりに席をゆずった。
そそくさととしよりが坐った。
礼も言わずにとしよりは次の駅で降りた。
娘は坐った。
別のとしよりが娘の前に
横あいから押されてきた。
娘はうつむいた。
しかし
又立って
席を
そのとしよりにゆずった。
としよりは次の駅で礼を言って降りた。
娘は坐った。
二度あることは と言う通り
別のとしよりが娘の前に
押し出された。
可哀想に。
娘はうつむいて
そして今度は席を立たなかった。
次の駅も
次の駅も
下唇をギュッと噛んで
身体をこわばらせて---。
僕は電車を降りた。
固くなってうつむいて
娘はどこまで行ったろう。
やさしい心の持主は
いつでもどこでも
われにもあらず受難者となる。
何故って
やさしい心の持主は
他人のつらさを自分のつらさのように
感じるから。
やさしい心に責められながら
娘はどこまでゆけるだろう。
下唇を噛んで
つらい気持ちで
美しい夕焼けも見ないで。
吉野 弘 (1926-2014) 詩集<幻・方法>
숨길 수 없는 노래 2
아직 내가 서러운 것은 나의 사랑이 그대의 부재를 채
우지 못했기 때문이다. 봄하늘 아득히 황사가 내려 길도
마을도 어두워지면, 먼지처럼 두터운 세월을 뚫고, 나는
그대가 앉았던 자리로 간다. 나의 사랑이 그대의 부재를
채우지 못하면, 서러움이 나의 사랑을 채우리라.
서러움 아닌 사랑이 어디 있는가. 너무 빠르거나 늦은
그대여, 나보다 먼저 그대보다 먼저 우리 사랑은 서러움
이다.
이성복 시집 『그 여름의 끝』(문학과지성사, 1990) 수록 詩